75 Infanterie Division
75 Dywizja Piechoty
Jednostka ta została utworzona 26 sierpnia 1939 r. Latem 1944 r. walczyła w Karpatach. W październiku 1944 r. jednostka znajdowała się w Beskidach, gdzie przebywała do ofensywy ze stycznia 1945 r., skąd wycofała się w kierunku Śląska. W związku z załamaniem frontu w dniach 13 – 15 stycznia 1945 r. XXXXVIII Korpus Pancerny otrzymał posiłki w postaci kilku jednostek, wśród których była 75 Dywizja Piechoty. Jej związki zostały wraz z jednym pułkiem 359 Dywizji Piechoty przerzucone pod Skalbmierz i Działoszyce. Jednostka ta została wprowadzona do walki pod dowództwem gen. von Bohra, który zastępował nominalnego dowódcę, generała Arninga.
Dowódca 75 Dywizji Piechoty Generalmajor Karl Arning [1]
W dniu 14 stycznia 202 Pułk, 75 Dywizji zajął obronę pod Racławicami. Jednostki walczące w ramach tej dywizji przeprowadzały kontrataki lecz 15 stycznia w godzinach wieczornych musieli zająć obronę na Szreniawie, na pozycji Stellung a2, dokąd to dotarły wojska 59 Armii
W przedmiotowym rejonie badań obronę zajął 172 Pułk Grenadierów wchodzący w skład 75 Dywizji. [2]
Skład 75 Dywizji w 1944 r.
Divisions-Füsilier-Regiment 75
Infanterie-Divisions-Nachrichten-Abteilung 175
Kommandeur der Infanterie-Divisions-Nachschubtruppen 175 [3]
Dziennik Bojowy 59 Armii
16 stycznia 1945 r.
- Armia rozwijała natarcie w ogólnym kierunku na WOLBROM, SKAŁA łamiąc opór wroga na wcześniej przygotowanej pozycji na rzece SZRENIAWA, zdobyła ważny punkt obrony i węzeł drogowy, miasto powiatowe MIECHÓW a także duże punkty oporu SŁOMNIKI, JELCZA, TCZYCA, PRZYSIEKA, CHODÓW, PODMIEJSKA, PRZYBYSŁAWICE.
- Wróg związkami 75 i 359 Dywizji Piechoty, grupą bojową złożoną z rozbitych jednostek 304 Dywizji Piechoty, 120 i 420 OTD. Batalionem budowalnym i grupami czołgów w sile do 2 batalionów czołgów próbował utrzymać pozycję na wcześniej przygotowanej rubieży na rzece Szreniawie. Na pozycji obronnej na rzece SZRENIAWA wróg posiadał 4 rzędy okopów, 2 rzędy drutu kolczastego i rów przeciwczołgowy .
Broniąc swoich pozycji wróg kierował ogień artylerii i moździerzy oraz przeprowadzał rzadkie kontrataki czołgów.
W ciągu 16 stycznia 1945 r. wróg w znaczny sposób wzmocnił obronę przeciw naszym nacierającym jednostkom, zwłaszcza w rejonie MIECHOWA i północnego – zachodu SŁOMNIK.
Lotnictwo wroga pojedynczymi i parami samolotów prowadziło rozpoznanie naszych formacji bojowych.
- Wojska 48 Korpusu w ciągu 16 stycznia 1945 r. ujęły w walkach 100 jeńców. Przy wyzwoleniu MIECHOWA zdobyto trzy składy z zapasami żywności i amunicją i inne zdobycze, które są liczone.
- 115 Korpus Strzelców, 286 Dywizja w walkach Zdobyły gaje na wschodzie i południowym – wschodzie KREMPA i wyszła na pozycje wschód KREMPA, CZAPLE WIELKIE.
996 Pułk Strzelców o 18:00 powstrzymał dwa kontrataki wroga w sile do batalionu wychodzące z lasu, wschód Miejscowości KRĘPA i wyrządził przeciwnikowi duże straty.
W rejonie walk 4 Korpusu Pancernego zgodnie z niepełnymi danymi w dniach 14 i 15 stycznia 1945 r. zniszczono: 6 czołgów, 8 dział samobieżnych, 7 transporterów opancerzonych, 17 dział różnego kalibru, 80 samochodów, 12 karabinów maszynowych, 800 podwód, 252 koni i do 500 żołnierzy i oficerów wroga. [4]
Na wprost 75 Dywizji Piechoty walczyła 286 Dywizja Strzelców
Jednostka ta powstała 1 sierpnia 1941 r. składając się głównie z poborowych w średnim i starszym wieku. Przeznaczona była od obrony frontu leningradzkiego stąd tez wzięła się jej rozwinięta nazwa jako 286 Dywizja Czerwonego Sztandaru Leningradu. Jednostka podczas swej trasu marszu walczyła głównie na północy ZSRR by w sierpniu 1944 r. przenieść się w rejon Iwano Frankowska. We wrześniu 1944 r. znajdował się w rejonie Serocka na północ od Warszawy. W listopadzie 1944 r. powróciła na północ ZSRR by zając pozycję wzdłuż granicy z Finlandią. W styczniu 1945 r. z Mielca ruszyła do walk w ofensywie styczniowej a trasa jej walk wiodła przez Wiślicę, Kazimierzę Wielką, Działoszyce by przełamać linię Stellung a2 w rejonie miedzy Miechowem a Słomnikami.
Wchodzący w jej skład 994 Pułk Strzelców kierował się przez Smorków.
Dowódca dywizji: generał major Michaił Daniłowicz Griszin [5]
Skład Dywizji, stan na styczeń 1945 r.
994 Puk Strzelców
996 Pułk Strzelców
998 Pułk Strzelców
854 Artyleryjski Pułk [6]
[1] Fotografia pochodzi ze strony www.alchetron.com
[2] Moja książka str 49
[3] www.lexikon-der-wehrmacht.de
[4] Dziennik Bojowy 59 Armii, CAMO FR: F 236, 0 2673, D2619.
[5] Fotografia pochodzi ze strony www.ru.wikipedia.org
[6] www. pamyat-naroda.ru
